Drony a prawo. Część 1: Jakim dronem można latać?

Wstęp

Wpis ten będzie pierwszą częścią poradnika z cyklu drony a prawo. Spróbuję przedstawić podstawowe zagadnienia związane z korzystaniem z dronów zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. W tej części przede wszystkim przedstawię klasyfikację dronów w świetle prawa i wskażę jakim dronem można latać, a jakim lepiej nie. Zanim wybierzesz się na pierwsze loty, lepiej zapoznaj się z podstawowymi zasadami, albowiem konsekwencje mogą okazać się co najmniej przykre.

Klasyfikacja dronów w świetle regulacji lotniczych

Drony zakwalifikować można do dwóch roboczo nazwanych przeze mnie grup:

dozwolony użytek:

obostrzenia prawne:

masa drona:

mniejsza albo równa 25 kg;

powyżej 25 kg;

kontakt wzrokowy z dronem:

pozostawanie w ciągłym kontakcie wzrokowym z dronem (VLOS – Visual Line of Sight);

lot drona bez kontaktu wzrokowego z operatorem, np. przez kamerę; FPV (First Person View)

charakter lotu:

rekreacyjny lub sportowy;

inny niż rekreacyjny lub sportowy;

Powyższa tabela jest podstawową i jednocześnie najważniejszą wskazówką dla osób, które chcą rozpocząć swoje pierwsze przygody z lataniem dronami. Pewnie wielu osób nie zdaje sobie sprawy, że do tego „dozwolonego użytku” potrzebne jest stałe pozostawanie w kontakcie wzrokowym operator – dron (posługując się jerzykiem ustawy: bezzałogowy statek powietrzny albo model latający).

Podział dronów ze względu na masę:

Drony o masie nie większej niż 25 kg są uprzywilejowane pod wieloma względami, nie muszą dopełniać rygorystycznych wymogów wynikających z ustawy Prawo Lotnicze (zwana dalej również PrLot). Masa obliczona jest jako maksymalna masa startowa (MTOM – Maximum Take-off Mass).

masa mniejsza albo równa 25 kg,
<= 25 kg

masa większa niż 25 kg,
> 25 kg
  • na podstawie § 2 ust. 1 pkt 1 lit. f rozporządzenia[ref] Rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w sprawie wyłączenia zastosowania niektórych przepisów ustawy – Prawo Lotnicze do niektórych rodzajów statków powietrznych oraz określenia warunków i wymagań dotyczących używania tych statków (Dz.U. z 2013 r. poz. 440)[/ref], wyłączono stosowanie przepisów o dopuszczeniu do wykonywania lotów wyłącznie przez statki wpisane do rejestru cywilnych statków powietrznych, mających wymagane znaki rozpoznawcze i posiadające zdatność do lotów potwierdzoną odpowiednimi dokumentami;
  • zgodnie § 2 powyższego rozporządzenia wyłączono stosowanie przepisów dotyczących podleganiu certyfikacji, projektowania, produkcji i obsługi technicznej statków powietrznych oraz zarządzaniu ciągłą zdatnością do lotu statków powietrznych; NIE STOSUJE SIĘ przepisów ustawy Prawo Lotnicze w zakresie
  • art. 31 – dot. wpisu do rejestrów,
    art. 32 – dot. przekazania funkcji nadzorczych,
    rozdziału 2 w dziale III – dotyczy rejestrów statków powietrznych,
    art. 45 – dot. kontroli zdatności,
    art. 46 ust. 2 – dot. zdatności statków,
    art. 48 – dot. orzekania o zdatności,
    art. 49 – dot. świadectwa zdatności,
    art. 52 – dot. ważności dokumentów,
    art. 53 – dot. hałasu i zanieczyszczeń,
    art. 53c – dot. delegacji ustawowej,
    art. 160 ust. 3 pkt 6 – dot. uzyskiwania certyfikatu;
  • zgodnie z § 15 rozporządzenia[ref]Rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w sprawie przepisów technicznych i eksploatacyjnych dotyczących statków powietrznych kategorii specjalnej, nieobjętych nadzorem europejskiej agencji bezpieczeństwa lotniczego z dnia 26 kwietnia 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 524)[/ref], pozwolenie na wykonywanie lotów dla bezzałogowych statków powietrznych o maksymalnej masie startowej większej niż 25 kg może być wydane po dokonaniu oceny zdatności do lotu statku powietrznego przeprowadzonej na podstawie wymagań technicznych obowiązujących w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub wymagań technicznych i programu prób uzgodnionych z Prezesem Urzędu.
  • zgodnie z art. 126 ust. 2 PrLot, musi być wyposażony w takie same urządzenia umożliwiające lot, nawigację i łączność jak załogowy statek powietrzny wykonujący lot z widocznością (VFR – Visual Flight Rules) lub według wskazań przyrządów (IFR – Intrumental Flight Rules) w określonej klasie przestrzeni powietrznej
  • zgodnie z art. 126 ust. 3 PrLot, loty bezzałogowych statków powietrznych wyposażonych w urządzenia, o których mowa powyżej mogą być wykonywane na podstawie złożonego planu lotu, w sposób i zgodnie z warunkami, o których mowa w ust. 5, z zastrzeżeniem art. 149;
  • zgodnie z art. 126 ust. 4 PrLot, loty bezzałogowych statków powietrznych nieposiadających wyposażenia, o których mowa w ust. 2, mogą być wykonywane w strefach wydzielanych z ogólnodostępnej dla lotnictwa przestrzeni powietrznej, z uwzględnieniem przepisów wydanych na podstawie art. 121 ust. 5.

Jak widać powyżej, drony nieprzekraczające 25 kg zwolnione są z szeregu obowiązków wynikających z ustawy Prawo Lotnicze. Wykonywanie lotów dornami o masie większej niż 25 kg wymaga dopełnienia wielu procedur. W przypadku ich uchybienia możemy ponieść surowe konsekwencje (problematyka odpowiedzialności będzie stanowiła odrębny wpis).

 

PODZIAŁ DRONÓW ZE WZGLĘDU NA na kontakt wzrokowy z dronem:

pozostawanie w ciągłym kontakcie wzrokowym z dronem (VLOS – Visual Line of Sight)

FPV (First Person View)
  • zgodnie z §2 ust. 5 (Dz.U. z 2013 r. poz. 440) wyłącza się zastosowanie do modeli latających oraz bezzałogowych statków powietrznych o maksymalnej masie startowej (MTOM) nie większej niż 25 kg, używanych wyłącznie w operacjach w zasięgu wzroku, przepisów wydanych na podstawie art. 121 ust. 6 pkt 1 ustawy oraz przepisów art. 126 ust. 2-5 ustawy, z uwzględnieniem przepisów określonych w załączniku nr 6 do rozporządzenia.
    • musi być wyposażony w takie same urządzenia umożliwiające lot, nawigację i łączność jak załogowy statek powietrzny wykonujący lot z widocznością (VFR – Visual Flight Rules) lub według wskazań przyrządów (IFR – Intrumental Flight Rules) w określonej klasie przestrzeni powietrznej – art.126 ust. 2 PrLot
    • ust. 3. Loty bezzałogowych statków powietrznych wyposażonych zgodnie z ust. 2 mogą być wykonywane na podstawie złożonego planu lotu, w sposób i zgodnie z warunkami, o których mowa w ust. 5, z zastrzeżeniem art. 149.
    • art.126 ust. 4 PrLot Loty bezzałogowych statków powietrznych nieposiadających wyposażenia, o których mowa w ust. 2, mogą być wykonywane w strefach wydzielanych z ogólnodostępnej dla lotnictwa przestrzeni powietrznej, z uwzględnieniem przepisów wydanych na podstawie art. 121 ust. 5.

Podział dronów ze względu na charakter lotu:

rekreacyjny lub sportowy

inny niż rekreacyjny lub sportowy
    • brak obowiązku uzyskania świadectwa kwalifikacji wydawanego przez Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego;
    • Nazywany czasem modelem latającym
      • obowiązek uzyskania świadectwa kwalifikacji wydawanego przez Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego (art. 95 ust. 1 pkt 5a PrLot), niezależnie od wagi drona;
      • wykonywanie czynności lotniczych przez osobę nieposiadającą świadectwa kwalifikacji jest zabronione (art. 97 ust.1 pkt 1 PrLot)!
      • Nazywany czasem bezzałogowym statkiem powietrznym

 

Przestrzeń powietrzna – tylko klasa G

Jeżeli spełniliśmy powyższe trzy wymogi tj., co do wagi, kontaktu wzrokowego i lotu rekreacyjnego lub sportowego, to należy jeszcze wiedzieć gdzie można dronem latać. Możliwe jest wyłącznie poruszenia się w niekontrolowanej przestrzeni powietrznej (klasy G) z wyłączeniem wszelkich elementów niesklasyfikowanych (strefy D, P, R, TSA, inne) i kontrolowanych (CTR, TMA), które mogą znajdować się w obszarze przestrzeni powietrznej klasy G.

Szczegółowe infomracje o strefach można znaleźć:

http://ai.pansa.pl/dron/

http://www.amc.pansa.pl

Najważniejsze przepisy dotyczące dronów

Zgodnie § 4 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia (Dz.U. z 2013 r. poz. 440) szczegółowe warunki i wymagania dotyczące używania modeli latających oraz bezzałogowych statków powietrznych o maksymalnej masie startowej (MTOM) nie większej niż 25 kg, używanych wyłącznie w operacjach w zasięgu wzroku – w załączniku nr 6 do rozporządzenia.

Definicje:

* statek powietrzny – statkiem powietrznym jest urządzenie zdolne do unoszenia się w atmosferze na skutek oddziaływania powietrza innego niż oddziaływanie powietrza odbitego od podłoża; (art. 2 pkt 1 PrLot).

* bezzałogowy statek powietrzny – bezzałogowe statki powietrzne nie zostały wprost zdefiniowane przez ustawodawcę, jednak w ustawie jest do nich odwołanie (art. 126 ust. 1 PrLot

1. W polskiej przestrzeni powietrznej mogą być wykonywane loty bezzałogowych statków powietrznych). Wobec istnienia definicji legalnej pojęcia „statek powietrzny” (patrz powyżej), nie powinno być problemu z interpretacją czym jest „bezzałogowy statek powietrzny”.

* model latający – brak definicji ustawowej, w projektowanym rozporządzeniu ma otrzymać brzmienie: „bezzałogowy statek powietrzny o maksymalnej masie startowej (MTOM) nie większej niż 25 kg, wykorzystywany do działalności innej niż działalność gospodarcza”; Nowe brzmienie dotychczasowego § 2 ust. 1 pkt 1 lit. d i f. Przyjmuje się, że wszystkie statki powietrzne nieposiadające załogi na pokładzie są „bezzałogowymi statkami powietrznymi”, jednak w odniesieniu do statków używanych jedynie do sportu lub rekreacji używa się określenia „model latający”1.

1http://legislacja.rcl.gov.pl/docs//520/262363/262365/262366/dokument169361.pdf

 

Akty prawne

1. Ustawa z dnia 3 lipca 2002 r. Prawo lotnicze.

http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20021301112

http://isap.sejm.gov.pl/Download?id=WDU20021301112&type=3

2. Rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 marca 2013 r. w sprawie wyłączenia zastosowania niektórych przepisów ustawy – Prawo lotnicze do niektórych rodzajów statków powietrznych oraz określenia warunków i wymagań dotyczących używania tych statków

http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU20130000440

http://isap.sejm.gov.pl/Download;jsessionid=E78CDDA12E81FE26DBC97DE55A45B536?id=WDU20130000440&type=2

3. Projekt rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju zmieniającego rozporządzenie w sprawie wyłączenia zastosowania niektórych przepisów ustawy – Prawo lotnicze do niektórych rodzajów statków powietrznych oraz określenia warunków i wymagań dotyczących używania tych statków

http://legislacja.rcl.gov.pl/projekt/262363/katalog/262365#262365

http://legislacja.rcl.gov.pl/docs//520/262363/262365/262366/dokument169361.pdf

4. ROZPORZĄDZENIE MINISTRA INFRASTRUKTURY I ROZWOJU W SPRAWIE PRZEPISÓW RUCHU LOTNICZEGO z dnia 22 stycznia 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 141)

 

Podsumowanie

Regulacja prawa dotycząca dronów wymaga dalszej aktywności ze strony ustawodawcy. Szczególnie dotkliwy jest brak aktu wykonawczego do art. 126 PrLot, który precyzowałby sposób postępowania dla dronów o masie nie większej niż 25 kg, jednak takich, które są używane poza kontaktem wzrokowym z operatorem. To właśnie możliwość wykorzystania takich dronów, które nie będą cały czas w zasięgu wzroku, budzi największe zainteresowanie pośród konsumentów. Należy jednak pamiętać, że takie zastosowanie (np. dron z kamerą, o masie nie większej niż 25 kg) na chwilę obecną podlega ustawowym obostrzeniom.

Miłośnikom dronów pozostaje oczekiwanie aż właściwy minister na mocy art. 126, w drodze rozporządzenia, określi szczegółowy sposób i warunki wykonywania lotów przez bezzałogowe statki powietrzne w polskiej przestrzeni powietrznej oraz procedury współpracy operatorów tych statków z instytucjami zapewniającymi służby ruchu lotniczego, uwzględniając zasady bezpiecznego korzystania z przestrzeni powietrznej.

 

Rekompensata 40 EURO za odzyskiwanie należności

Jeżeli twój kontrahent nie płaci terminowo faktur to możesz uzyskać od spóźnialskiego przedsiębiorcy równowartość kwoty 40 EUR od każdej nieopłaconej w terminie faktury, wynikającej z odrębnej transakcji handlowej. Jest to rekompensata 40 euro za koszty odzyskiwania należności, bez konieczności wykazywania, że te koszty zostały poniesione.

Rekompensata 40 euro wynika z ustawy  z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych

Art. 10 1. Wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, równowartość kwoty 40 euro przeliczonej na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne, stanowiącej rekompensatę za koszty odzyskiwania należności.
2. Oprócz kwoty, o której mowa w ust. 1, wierzycielowi przysługuje również zwrot, w uzasadnionej wysokości, poniesionych kosztów odzyskiwania należności przewyższających tę kwotę.
3. Uprawnienie do kwoty, o której mowa w ust. 1, przysługuje od transakcji handlowej, z zastrzeżeniem art. 11 ust. 2 pkt 2.

Nie trzeba wykazywać, że się w ogóle poniosło jakiekolwiek koszty zwiane z windykacją. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 11 grudnia 2015 r., sygn. akt III CZP 94/15:

„Rekompensata za koszty odzyskiwania należności w wysokości 40 euro, przewidziana w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. z 2013 r. poz. 403), przysługuje wierzycielowi bez konieczności wykazania, że koszty te zostały poniesione. Roszczenie o rekompensatę w wysokości 40 euro powstaje po upływie terminów zapłaty ustalonych w umowie lub ustalonych zgodnie z art. 7 ust. 3 i art. 8 ust. 4 tej ustawy”.


Transakcja handlowa

Uprawnienie do 40 EUR, przysługuje od każdej transakcji handlowej. Za transakcję handlową (zgodnie z art. 4 pkt. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych) należy rozmieć umowę, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością.

Od kiedy naliczyć 40 EUR?

Naliczanie kwoty 40 EUR jest możliwe już od pierwszego dnia po upływie terminu płatności wskazanego w fakturze. Kwota ta może być dochodzona odrębnie od każdej niezapłaconej w terminie faktury wynikającej z odrębnej transakcji handlowej, niezależnie od jej wysokości. Takie uprawnienie może być dochodzone także po zakończeniu współpracy z danym kontrahentem. Innymi słowy możliwe jest dochodzenie kwoty 40 EUR od każdej faktury za kilka lat wstecz (aż do okresu przedawnienia dla danego roszczenia – 2 albo 3 lata).

Dla przykładu przy 100 nieopłaconych w terminie fakturach, wynikających z odrębnych transakcji handlowych, przedsiębiorca uprawniony będzie do naliczenia równowartości kwoty 4000 EUR.

Tylko dla przedsiębiorców

Aby móc naliczyć kwotę 40 EUR obie strony umowy muszą być przedsiębiorcami w rozumieniu przepisów art. 4 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.).

Ze względu na możliwość dochodzenia znacznych kwot, przy relatywnie niskich fakturach (nawet przy fakturze za 1 zł), powyższe rozwiązanie budzi pewne kontrowersje i możliwe, że doczeka się zmian. Aktualnie taka możliwość dalej istnieje.

Nowy obowiązek dla pracodawców: potwierdzenie przez pracodawcę na piśmie ustaleń co do umowy o pracę jeszcze przed dopuszczeniem pracownika do pracy

Potwierdzenie przez pracodawcę na piśmie

W dniu 13 maja 2016 roku Sejm Rzeczypospolitej uchwalił Ustawę o zmianie ustawy – Kodeks pracy. Ustawa ma wprowadzić w Kodeksie pracy przede wszystkim obowiązek potwierdzania na piśmie pracownikowi przez pracodawcę podstawowych ustaleń związanych z zawarciem umowy o pracę, która została zawarta w formie innej niż pisemna, jeszcze przed dopuszczeniem pracownika do pracy.

Nowe brzmienie art. 29 § 2 Kodeksu pracy:

§ 2. Umowę o pracę zawiera się na piśmie. Jeżeli umowa o pracę nie została zawarta z zachowaniem formy pisemnej, pracodawca przed dopuszczeniem pracownika do pracy potwierdza pracownikowi na piśmie ustalenia co do stron umowy, rodzaju umowy oraz jej warunków.

Jak trafnie zauważono w uzasadnieniu projektu ustawy, obecna regulacja umożliwia wypełnienie swojego obowiązku przez pracodawcę do końca pierwszego dnia pracy pracownika. Państwowa Inspekcja Pracy sygnalizuje, że w praktyce pracodawcy wykorzystują dotychczasowe przepisy i w przypadku kontroli tłumaczą, że pracownicy nie posiadają jeszcze umów o pracę, ponieważ jest to pierwszy dzień, w którym zostali dopuszczeni do pracy, a pisemne potwierdzenie zostanie dostarczone pracownikom do końca ich dnia pracy, zgodnie aktualnym brzmieniem z art. 29 § 2 Kodeksu pracy. Wprowadzenie zmian w Kodeksie pracy ma uniemożliwić dalsze postępowanie w dotychczasowy sposób.

Zgodnie z nowymi przepisami każdy pracownik wykonujący pracę będzie musiał posiadać albo pisemną umowę o pracę, albo pisemne potwierdzenie podstawowych ustaleń związanych z zawarciem umowy o pracę.

Brak dopełnienia przez pracodawcę obowiązku potwierdzenia na piśmie ustaleń co do stron umowy, rodzaju umowy oraz jej warunków, przed dopuszczeniem pracownika do pracy, będzie stanowiło wykroczenie (art. 281 pkt. 2 Kodeksu pracy).

Sąd Najwyższy w opinii do rządowego projektu uznał za zasadne wprowadzenie zmian w powyższym zakresie. Zmiany w Kodeksie pracy spotkały się również z akceptacją Głównego Inspektora Pracy, nie zostały również wniesione uwagi przez Prokuratora Generalnego.

Ustawa w uchwalonym brzmieniu została skierowana do Senatu. Jeżeli bez zmian przejdzie dalsze punkty procesu legislacyjnego, wejdzie ona w życie z dniem 1 września 2016 roku.

W polskiej rzeczywistości żaden mężczyzna dobrowolnie nie odda kobiecie swojego samochodu, jeżeli jest zdolny do jego prowadzenia

Orzeczenie wydane przez Sąd Apelacyjny w Łodzi ma już kilka lat (wydane 19 grudnia 2012r.), jednak przy okazji weekendu warto przypomnieć 🙂

„Słusznie sąd pierwszej instancji ustalił, że powódka przyczyniła się do powstania szkody w 20%. Powódka pomimo młodego wieku była osoba dorosłą, sprawna wówczas intelektualnie (nie pila alkoholu), a zatem winna oceniać całą sytuację rozsądnie. Skoro M.K. (1) i ona byli na zabawie tanecznej, gdzie był dostępny alkohol, to skoro prosił on powódkę aby prowadziła w drodze powrotnej jego samochód, to kierując się doświadczeniem życiowym i logicznym rozumowaniem oznaczało, że zamierzał pic alkohol. W polskiej rzeczywistości żaden mężczyzna dobrowolnie nie odda kobiecie swojego samochodu, jeżeli jest zdolny do jego prowadzenia (trzeźwy).„

Jest to tylko fragment z orzeczenia. Zainteresowanych odsyłam do całej treści:
(wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 19 grudnia 2012 roku, sygn. I ACa 897/12).

Jak doręczyć rozszerzenie powództwa? Bezpośrednio, czy za pośrednictwem sądu?

Jak doręczyć rozszerzenie powództwa?

Jak doręczyć rozszerzenie powództwa? Kwestia ta nastręczała wątpliwości wielu fachowym pełnomocnikom. Również sądy wyrażały odmienne poglądy. Apelacja krakowska zajęła stanowisko, że pismo zawierające rozszerzenie powództwa winno być doręczone drugiemu pełnomocnikowi bezpośrednio (wyrok SA w Krakowie z 19.05.2015r., sygn. akt I ACa 297/15). Z kolei apelacja katowicka przyjęła odmienną koncepcję, zgodnie z którą rozszerzenie powództwa powinno być doręczane za pośrednictwem sądu (wyrok SA w Katowicach z 18.01.2013r., sygn. akt V ACa 673/12). Poważne wątpliwości co właściwej interpretacji przepisów powziął Sąd Okręgowy w Krośnie i w postanowieniu z dnia 22 września 2015r., I Ca 2014, przedstawił Sądowi Najwyższemu zagadnienie prawne:

„Czy odpis pisma procesowego wniesionego w toku procesu przez profesjonalnego pełnomocnika strony, którym następuje rozszerzenie powództwa, podlega doręczeniu pełnomocnikowi strony przeciwnej w sposób przewidziany w art. 132 § 1 k.p.c., czy też za pośrednictwem sądu?”

Sąd Najwyższy podjął uchwałę:

Odpis pisma procesowego zawierający rozszerzenie powództwa nie podlega doręczeniu na podstawie art. 132 § 1 k.p.c.


Uchwała z dnia 21 stycznia 2016 r., III CZP 95/15.

Zgodnie z powyższą uchwałą pismo zawierające rozszerzenie powództwa winno być kierowane za pośrednictwem sądu.

Uzupełnienie opłaty od pozwu, a brak podstaw do wydania nakazu w postępowaniu nakazowym

Uzupełnienie opłaty od pozwu, a brak podstaw do wydania nakazu w postępowaniu nakazowym

Sąd Najwyższy po rozstrzygnięciu przedstawionego przez Sąd Apelacyjny w Katowicach postanowieniem z dnia 5 listopada 2015 r., V ACz 1035/15, zagadnienia prawnego:

„Czy po skierowaniu sprawy do postępowania upominawczego wobec braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym sąd wzywa stronę powodową, w trybie art. 130 § 1 k.p.c., do uiszczenia pozostałej 3/4 opłaty od pozwu pod rygorem jego zwrotu albo prowadzi sprawę bez wstrzymania biegu postępowania, a o obowiązku uiszczenia tej opłaty orzeka, stosownie do art. 1303 § 2 k.p.c., w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji?”

przekazał zagadnienie do rozstrzygnięcia powiększonemu składowi Sądu Najwyższego.
(postanowienie z dnia 23 marca 2016 r., III CZP 110/15).

Rozstrzygnięcie powiększonego składu Sądu Najwyższego będzie miało kluczowe znaczenie dla powodów, którzy już teraz mogą w pewien sposób „kredytować” postępowanie z rachunku Skarbu Państwo rozszerzając powództwo (bez uiszczenia opłaty od rozszerzonego powództwa). Odmiennie jednak jest w przypadku skierowaniu sprawy do postępowania upominawczego wobec braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym – sąd wzywa do uzupełnienia opłaty pod rygorem zwrotu pozwu. Czas pokaże (orzeczenie powiększonego składu) czy również w tym wypadku będzie możliwość późniejszego rozliczenia opłaty od pozwu.

Złożenie rezygnacji z funkcji członka zarządu – komu złożyć?

Zgodnie z Uchwałą Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 31 marca 2016 r., sygn. akt III CZP 89/15 oświadczenie członka zarządu spółki kapitałowej o rezygnacji z tej funkcji jest składane – z wyjątkiem przewidzianym w art. 210 § 2 i art. 379 § 2 KSH – spółce reprezentowanej w tym zakresie zgodnie z art. 205 § 2 lub 373 § 2 KSH.

Sąd Najwyższy udzielił odpowiedzi na pytanie Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego:

Czy przy składaniu przez członka zarządu oświadczenia woli o rezygnacji z pełnienia tej funkcji spółka kapitałowa, w razie braku odmiennego postanowienia umownego (statutowego), jest reprezentowana przez jednego członka zarządu lub prokurenta (art. 205 § 2 oraz art. 373 § 2 k.s.h.), radę nadzorczą lub pełnomocnika powołanego uchwałą zgromadzenia wspólników lub walnego zgromadzenia akcjonariuszy (art. 210 § 1 oraz art. 379 § 1 k.s.h.), przez organ uprawniony do powoływania członków zarządu, czy – w braku rady nadzorczej – przez zgromadzenie wspólników (walne zgromadzenie)?

Całą treść wniosku Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego można znaleźć tutaj. Sąd Najwyższy jest w trakcie przygotowywania uzasadnienia.